Afgelopen maanden was het nogal stil rondom mijn creativiteit. Op een aantal foto’s na, creëerde ik niets. Ik schreef niets. Dat ik geen letter op papier kreeg frustreerde me mateloos.

Inspiratie komt in golven. Bij mij was er een tijd geen golf van inspiratie te bekennen. Ik was verdoofd. Voorheen liep ik een blokje om en kwam ik terug met hele verhalen om op te schrijven. Afgelopen tijd was dat verre van het geval.

Er kwam niets na een blokje om. Er kwam niets na boodschappen doen. Er kwam niets na een goede film zien in de bioscoop. Er kwam niets na een mooie vrijpartij. Na alles, volgde niets.

Er was geen diepte. Het was een dorre vlakke boel. Het “niets” voelde niet als mezelf. Ik was mezelf kwijt.

Het was rouw. Verlies. Diep verdriet. Ik probeerde door te bijten, maar het lukte me niet om door te gaan. Ik was moe, heel erg moe. Er waren dagen dat ik rond het middaguur al de behoefte voelde om een dutje te doen, terwijl ik pas een aantal uren wakker was. Ik herkende de vermoeidheid, de leegheid en de inspiratieloosheid. Ik was er al bekend mee. Het was datgene dat rouw met zich meebrengt.

Er lag zo een zwaarte van verdriet op me, dat ik me soms nauwelijks kon verroeren. Laat staan, dat er iets zinnigs uit me kwam om vast te leggen. Ik bevond me in een zwart dal. Ik was kapot. Leeg. Op. Uiteindelijk legde ik me er bij neer. Ik wist namelijk dat ook deze periode tijdelijk was.  

De ommekeer zou komen. Het moment dat ik weer op zou staan, hield me staande. Ik hield hoop.

Na verlies is er hoop die steun biedt. Hoop is de redding na verlies. Ik wist dat er een moment zou komen, dat ik weer mezelf zou zijn. Dat ik me weer creatief zou uiten. Dat wetende, bracht me doorzettingsvermogen: de sleutel naar succes.

Beetje bij beetje ben ik mezelf weer aan het worden. Ik typ weer woorden neer en maak weer zinnen. Ik schrijf weer. Hallelujah!