Volgens het CBS heeft 11,2 miljoen Nederlanders een autorijbewijs. Dat is 80% van de bevolking van 17 jaar en ouder. Twee derde van hen was jonger dan 21 jaar toen ze hun rijbewijs haalden.

Toen ik zo jong was, zag ik mezelf nooit autorijden. Voor mij was autorijden hetzelfde als astronaut zijn. Het was iets niet van deze wereld. Nu ben ik midden dertig. Ik ben nu waarschijnlijk nog angstiger dan als ik op jonge leeftijd was gaan lessen. Maar nu zie ik het wel realistischer. Ik zie het niet meer als iets onmogelijks. Ik zie mezelf nu wel autorijden, al ben ik nog steeds bang. Heel erg bang!

Achter station Sloterdijk vindt mijn allereerste autorijles plaats. Ik verwacht een kleine simpele auto. Maar er staat een grote zwarte Jaguar op me te wachten. “Stap maar in. Neem maar plaats achter het stuur,” zegt de rijinstructeur. Achter het stuur? Is deze man wel goed snik? Ik heb nog nooit eerder auto gereden en nu moet ik gelijk plaatsnemen in deze chique bak achter het stuur? Moeten we niet eerst nog wat dingetjes bespreken, zoals wat we vanochtend hebben ontbeten? Of klessebessen over het weer? De instructeur ziet me twijfelen en zegt: “Ga nou maar zitten. Hij rijdt niet zomaar weg, hoor.” Oh, nee? Daar ben ik nog niet zo zeker van. Waarom ben ik hier in hemelsnaam aan begonnen? Het zweet breekt me nu al uit!

“Waarom begin je nu pas met lessen?” vraagt de rijlesinstructeur, als we goed gesetteld zijn in de auto. “Ik begin ermee, dat vind ik al heel wat.” De instructeur moet lachen. “Ben je bang? Dat je daarom nu pas begint?” Bang? Ik schijt in mijn broek, man! “Ja, misschien een beetje wel, ja” antwoord ik, zo kalm mogelijk. “Ok, we doen het rustig aan. Je hoeft nergens bang voor te zijn.”

“Ik geef gas en rem. Jij stuurt, ok?” Ok. Ik stuur dus. Ok. Ik ga dit doen. Ja. Ik doe het gewoon! We rijden op een lange rechte weg. Dit is prima te doen. Eigenlijk hoef ik nog niet zoveel te doen. “Voel maar hoe het stuur aanvoelt. Maar niet zo stevig vasthouden. Dat is echt niet nodig. Zie het stuur als een handje van een kindje. Als je samen met een kindje over straat loopt dan heb je dat handje toch ook niet zo stevig vast? Je hebt het zachtjes vast, net zoals het stuur.” Ok. Zachtjes. Nee. Dat kan ik niet. Het lukt me niet. Ik blijf het stuur krampachtig vasthouden. Mijn knokkels zien wit. Ik tril nog net niet van de spanning. Het stuur zachtjes vasthouden lukt me dus al niet. Hier faal ik al. Zullen we er maar gewoon gelijk al mee kappen? Nee, dat kan niet. Ik moet nu doorzetten.

“Aan het eind van de weg slaan we af naar links, ok?” Ok. Ik kijk. Er komt niets aan. Ik sla af naar links. Het gaat prima, zeg ik tegen mezelf. Dat heb ik toch zo even gedaan. Ik gaf de richting aan en nam een bocht naar links. Ik vind dat ik nu wel al een schouderklopje verdien. “Je gaf goed de richting aan en stuurt. Heel goed!” zegt de instructeur hierna. Yes! Zie je nou wel, ik kan dit wel. Wat zat ik mezelf net nou op te fokken?! Er is niets aan de hand. Makkie, dat sturen. Ik doe het allemaal zo, hoor. Ik stuur ons zo de hele stad door. Let maar op! “Maar, zie je nu waar we rijden?” vraagt de instructeur hierna. Waar? Achter Sloterdijk? Ik snap zijn vraag niet. Waar doelt hij nou op? De instructeur neemt het stuur over. Verbaasd blijf ik naar het stuur staren. En dan heb ik door dat ik alleen maar met het stuur bezig ben en niet met de weg. We rijden aan de verkeerde kant.

Van een slecht begin, leer je. Na dit beroerde begin, leer ik gelijk al heel veel: dat ik niet gelijk moet opgeven, de moed erin moet houden en in mezelf moet blijven geloven. Alle begin is moeilijk, alle nieuwe dingen zijn eng en maken me bang, maar ik zie nog steeds een bereikbaar doel voor ogen. Leren autorijden is haalbaar, zelfs voor een bange poeperik, zoals ik. Niets is onmogelijk!