Mijn collega’s op het resort zijn afkomstig uit Duitsland. Het merendeel zijn “influencers”, met wie ik moeilijk over weg kan. Eentje ervan kan ik na verloop van tijd wel wat aandoen. We verschillen als dag en nacht van elkaar.

In een erg chique visrestaurant met uitzicht op zee zitten we voor de lunch. Als we uitgegeten zijn pakt een collega, een “influencer”, haar pakje sigaretten en wil een sigaret opsteken. Ik zit tegenover haar en zeg haar dat het misschien wel zo netjes is als ze even vraagt of ze hier mag roken. Ze kijkt me aan, geeft me een arrogante blik en kijkt vervolgens langs me heen. Maar vraagt het even later toch aan de ober. Het mag niet. Dat was te verwachten.
In de avond in een ander restaurant, zit ze verdomd weer tegenover me, net als tijdens de lunch. Ze praat veel. Ik vreet mezelf op.
De dame praat alleen maar over zichzelf, make-up en “beroemde mensen” die ze ontmoette. Haar doel is een rijke vent scoren. Een ware golddigger. Ach ja, ieder zijn meug. Maar ze imponeert mij niet met haar praatjes. Ze maken haar in mijn ogen eerder sneu dan boeiend. Hoe armzalig is haar leven wel niet dat ze alleen maar met zichzelf en uiterlijk vertoon bezig is? Arm kind.
En alsof ze het erom doet, alsof ze me nog meer wil kwellen, pakt ze na het diner opnieuw haar pakje sigaretten en aansteker erbij. En zonder het aan de ober te vragen, steekt ze een sigaret op. Hoe egocentrisch kun je zijn? Ik snap er niets van. Maar ik laat haar. Dit keer zeg ik niets. Zo meteen word ze wel op haar vingers getikt worden door een ober. Deze dame is niet mijn pakkie-an.

Na enkele etentjes weten al mijn Duitse collega’s ondertussen wel dat ik de Duitse taal begrijp. Maar deze ene tuthola blijkbaar nog steeds niet, aangezien ze mij de volgende ochtend tijdens het ontbijt in het Duits belachelijk maakt.
Ze hoort me met een manager praten aan wie ik vraag of er een “lost & found” is, omdat ik mijn jack de avond ervoor kwijtraakte, waarna ze met haar vinger naar mij wijst en lacht en tegen een andere “influencer” zegt: ‘Vielleicht sollte sie selbst zu verlorene Gegenstände gehen. Sie gehört dorthin.” De onnozele tuthola komt hierna niet meer bij van haar eigen grap. Ik ben in shock. Maar ik houd me van de domme en geef haar een vriendelijke glimlach.