Naast me in de tram zit een meisje te telefoneren. Ze is ziek en is net klaar met werken. Ze voelde zich te ziek om te werken, maar ze moest komen van haar baas. Hierover vertelt ze tegen een vriendin. Ik zit naast het meisje en vang het telefoongesprek op. “Ik kom vanavond niet mee-eten. Sorry, maar ik voel me echt beroerd. Zo’n lange werkdag achter de rug,” hoor ik het meisje zeggen. “Ja, ik ben nog steeds ziek, maar ik moest wel gaan. Hij zei dat ik moest komen, want anders hoefde ik niet meer te komen.” Het meisje klinkt ook ziek. Haar stem klinkt schor en ze snottert. “Volgens hem had ik het mezelf aangedaan. ‘Komt doordat je niet eet,’ zei hij. Maar ik ben nooit ziek tijdens de Ramadan. En ik krijg toch geen griep doordat ik vast?” Ok. Dat is een retorische vraag. Tuurlijk krijg je geen griep door vasten. Ik moet me nu inhouden om me niet met dit telefoongesprek te bemoeien. “Ik zei hem ook dat van het weekend twee meiden zich hadden ziekgemeld omdat ze griep hadden en ik het waarschijnlijk van hun heb gekregen. Dat het een virus is. Maar toen zei hij dat zij een geldige reden hadden voor een ziekmelding en hij die van mij niet kon accepteren.” What the hell? Ik kan mijn oren niet geloven. Wat heeft zij voor een baas? Wat is dat voor een vent? Dit is discriminatie. “Ik vind het ook niet normaal. Maar wat kon ik anders dan? Maar goed, ik ga zo gelijk naar bed. Ik zweet me kapot. Ik kan niet meer. En vanavond eet ik dus wel gewoon wat thuis. Sorry, maar…” Op dit moment verlaat ik het gesprek dat ik afluister. Ik ben bij mijn halte. Verbijstert kijk ik het meisje na als de tram wegrijdt. Ik wil haar van alles zeggen. Dat ze zich nergens voor hoeft te excuseren. Ze is ziek. Daar kan ze niets aan doen. En dat ze thuis had moeten blijven en niet had moeten gaan werken, want nu is ze vast nog zieker dan voorheen. En dat die baas van haar een klootzak is. Gadverdamme. Hopelijk is hij de eerstvolgende die griep krijgt en staat hij er straks alleen voor in zijn zaak. Wat leven we soms toch in een kromme maatschappij. Misselijkmakend. Eentje om ziek van te worden. Zorgwekkend, om een heleboel redenen. Een maatschappij die discrimineert. Die behoefte heeft aan begrip, verbinding en harmonie. Wat is het leven soms toch wrang en krom. Onbegrijpelijk.