Het is oudejaarsdag. Mijn geliefde heeft nachtdienst. Vanavond zijn we dus niet samen. Met onze hond zal ik alleen thuis zijn. Maar dat alleen thuis zitten, zie ik niet zitten.

In de ochtend van oudejaarsdag laat ik de hond uit. Ik kom een buurvrouw tegen. We maken een praatje en ik loop weer verder. Deze buurvrouw zie ik al heel lang om me heen. Zo een dertig jaar toch wel. Toch hebben we elkaar nooit echt leren kennen. Soms gaat dat zo. Met in mijn achterhoofd dat ik die avond alleen op de bank zal zitten, vraag ik me tijdens het uitlaten af wat de buurvrouw die avond doet, misschien zit zij ook wel alleen op de bank. Later, bel ik bij haar aan en vraag of ze vanavond alleen is. Dit blijkt het geval te zijn. Ik nodig haar uit bij mij op de bank plaats te nemen en samen de oudejaarsconference van Claudia de Breij te kijken. Zo gezegd zo gedaan.

Samen met de buurvrouw op de bank blijkt best prima uit te pakken. Claudia de Breij vertelt haar verhalen en wij haken vanaf de bank erop in, zo hebben we gespreksstof. De oudejaarsconference is een perfecte uitkomst, als het een beetje ongemakkelijk is samen met iemand op de bank die je niet goed kent.

Rond een uur of één vertrekt de buurvrouw weer. Behoorlijk aangeschoten lig ik op de bank en zap wat zenders af op de tv. Het volume moet ik steeds harder zetten om de muziek van buren de baas te zijn. Het lawaai van boven maakt me onrustig. Nu wil ik ook wel op een feestje zijn. Nou, dan bel je toch bij ze aan? Zeg ik tegen mezelf. Normaliter zou ik dit nooit durven, bij vreemden aanbellen, maar nu ben ik best aardig dronken en sta ik even later bij ze voor de deur met een fles drank.

“Hallo, ik ben een buurvrouw en ik hoorde muziek en zat alleen op de bank en ik dacht ik bel bij jullie aan…” is wat ik zeg wanneer de deur wordt opengedaan. “Och, maar kom dan gauw binnen joh…” zegt een jongen van ergens eind twintig die de deur opendoet. Even later sta ik in de huiskamer te dansen. Het is een dolle boel. Iedereen is dronken, danst en gilt.

“Van wat voor muziek houd jij?” vraagt een jongen die voor de muziek zorgt. “Ehm, ik ben wel fan van Taylor Swift,” antwoord ik. “Taylor? Echt waar? Ah, meid, ik ook! Geweldiggg!” Taylor brengt de jongen die de muziek regelt en ik gelijk nader bij elkaar. Samen doen we een “Taylor dansje” en zwingen met onze heupen als een stel tienermeiden op “Shake it off”.

Na het dansje komt er een meisje voor me staan. Ze vraagt zich af wie ik ben. Ik leg haar uit dat ik een buurvrouw ben en alleen op de bank zat. “Oh echt? Was je alleen en toen belde je hier aan?” “Ehm, ja.” “Wow! Zo stoer! Jij bent echt een stoer wijf! Jij bent mijn held!” Het meisje huppelt hierna een rondje door de huiskamer en schreeuwt: “Held! Held! De buurvrouw is een held! Held! Held! Kom op, iedereen: Held! Held! Held!” Oh mijn God, wat een hysterie. Het lijkt wel alsof ik in een foute film ben beland. En zoals in iedere foute film, slaat de boel even later compleet om.

Het meisje die mij eerder als held neerzette kan haar telefoon niet vinden. Er breekt drama uit. Iedereen zoekt naar de mobiel. Hij is spoorloos. Dan zegt iemand: “Misschien is hij gestolen.” Waarop een ander zegt: “Maar dat kan niet, want we zijn hier met alleen maar vrienden.” En ja hoor, dan kijkt iedereen mij aan. En hoor ik een meisje achter een jongen verscholen binnensmonds zeggen: “Die getinte.” Een opmerking die totaal onnodig is, aangezien iedereen hier toch wel weet wie de onbekende in dit gezelschap is.

Het meisje van wie de telefoon vermist is, wordt hysterisch.  Ze begint te gillen en schreeuwen en rent plots de deur uit. Niemand gaat achter haar aan. Ik snap er niets van. Iemand moet haar toch kalmeren? Ik ren dus maar achter haar aan. Ze is alleen razendsnel en ik laat haar op de binnenplaats dan dus ook maar gaan, maar schreeuw nog: “Doe nou maar rustig. Het komt heus wel goed,” achter haar aan.

Totaal verbijsterd sta ik buitenadem op de binnenplaats. En dan staat de jongen die ook een Taylor Swift fan is in ene voor mijn neus. Hij neemt me in zijn armen en zegt: “Lieve schat, ik geloof echt niet dat jij er iets mee te maken hebt hoor. Het was gewoon een ‘in wrong place at the wrong time-momentje’. Ga maar lekker slapen. En nog een gelukkig nieuwjaar!”

Thuis aangekomen laat ik de situatie tot me inzinken. Wat een heftig gedoe was dat, jeetje. Maar alla, ik zat deze oudejaarsavond niet alleen op de bank. En de nacht was allesbehalve saai. Hoera! Op een mooi nieuwjaar!