Wereldverbeteraars hebben altijd op mijn sympathie kunnen rekenen. Of je nou plastic uit de zee vist of een winterjas weggeeft aan een dakloze, als je iets goeds doet voor de wereld of voor een ander, dan vind ik je tof. Johnny de Mol, zie ik ook als zo een weldoener, daarom besluit ik naar zijn theatervoorstelling te gaan.

Onderweg naar de voorstelling in de trein krijg ik een telefoontje en wordt me verschrikkelijk nieuws verteld. Ik ben onderweg naar een theatervoorstelling. Een avondje uit in Rotterdam. En nu sta ik totaal verslagen in een trein.

Bij aankomst in de theaterzaal warmt Johnny het publiek op. Hij loopt door de zaal, spreekt toeschouwers aan en maakt praatjes met ze. Ik staar voor me uit en hoop dat hij me niet aanspreekt. Ik ben niet in de stemming. Ik vraag me af wat ik hier nou in hemelsnaam bij een theatervoorstelling doe. Er razen levensgrote vragen door mijn hoofd heen. Het leven is zo kort, hoor ik mezelf vaak zeggen in mijn hoofd. Och jeeh, wat is het leven toch kort.

Johnny’s voorstelling gaat over zijn bekende familie en de goede doelen die hij steunt. Op Lesbos helpt hij vluchtelingen, daar vertelt hij vooral over. Ik zou zo een ticket willen boeken naar Lesbos om te gaan helpen. Maar ik ken mezelf en ik weet dat ik mezelf voor zo een soort onderneming in bescherming moet nemen, wat betreft mijn betrokkenheid en medeleven. Ieder kindje dat aanspoelt zou ik dan willen adopteren, iedere oudere zou ik nooit meer loslaten en alle zwerfhonden zou ik stuk voor stuk aan een riem achter me aanslepen. Ik zie het al voor me dat ik in het vliegtuig terug naar Nederland met vijf kinderen, twee oma’s en tien zwerfhonden, naast me zit. Daar is geen plek voor naast me in het vliegtuig en niet in mijn leven.

Na afloop van de theatervoorstelling besluiten mijn vrouw en ik nog een drankje te doen. Johnny dronk op het podium whiskey. Daar hebben wij nu ook zin in. We drinken onze whiskey aan de bar en zien even later Johnny in de foyer staan. Ik gebaar hem naar ons toe te komen, alsof we een stel prinsessen zijn en hij onze lakei is en we even wat moeten bespreken. We belandden met Johnny buiten het complex, roken zijn chique sigaretjes van zijn oma en praten over het leven. Bij het afscheidnemen zegt Johnny het spijtig te vinden dat hij niet meer in Amsterdam woont, anders had hij ons graag een lift gegeven.

Ach ja, Johnny, als je wel weer eens onze kant op rijdt, dan filosoferen we graag verder met je over hoe we de wereld kunnen verbeteren. En we zullen zorgen voor whiskey!

Het avondje uit gaf inspiratie, zoals een goede yogasessie of een vakantie me inspiratie kunnen geven. Even was ik weg uit mijn hoofd. Onderweg in de trein naar huis denk ik niet meer zo zwaar over het leven. Ik draai de boel om. Nu is het niet meer: och jeeh, wat is het leven toch kort. Nee, nu is het: het leven is kort, haal alles eruit wat erin zit en maak er wat moois van!