Het is iets persoonlijks

“Maar jij was toch eerder met een man?” vraagt hij aan mijn vriendin, die hem geen antwoord geeft, maar hem enkel aankijkt met een verbaasde blik. Hierna keert hij zich naar mij. “Eet jij ook van twee walletjes?” Een vraag die als grap bedoeld is, maar die ik verre van grappig vind. Grappen over mijn seksuele geaardheid kan ik niet waarderen. Vragen stellen over iemands seksuele voorkeur, vind ik überhaupt vreemd. Het is iets heel persoonlijks.

Als je met je eigen seksuele oriëntatie in de knoop zit of het niet meer weet, dan mag je er heus met me over praten. Ik ben geen therapeut. Maar ik kan me wel voorstellen dat je het fijn zou vinden om erover te praten als je je in een omgeving bevindt waarin je er niet over kan praten of niemand kan vinden die begrijpt waar je mee worstelt. Luisteren doe ik graag, helpen ook.

Kinderen en pubers zijn ook een uitzondering, die zijn vaak nieuwgierig als ze twee vrouwen samen zien. Voor hun vragen sta ik ook open. Graag zelfs, ik vind het alleen maar leuk om dingen op een kinderlijke manier uit te leggen. Ik maak er wel een mooi verhaal van.

Wanneer je ziet dat twee mensen samenzijn dan is daar toch geen achtergrondinformatie over nodig? Toch krijg ik, vooral van mannen, geregeld vragen op me afgevuurd, die grote ogen opzetten. Doen deze mannen dit omdat ze het opwindend vinden? Of hopen ze dat er nog iets te halen valt? Geen idee, maar houd er alsjeblieft mee op. Het is ronduit onbeschoft.