Lieve mama,

Vanochtend opende ik de gordijnen en zag ik de stad bedekt met sneeuw. Die eerste blik naar buiten voelde hemels. Een prachtig verjaardagspresentje.
Vandaag zou je 62 jaar zijn geworden. Ik zal je nooit oud zien worden. Daar denk ik vaak aan als ik oudere mensen zie. Ik vraag me dan af hoe jij eruit zou zien met lange grijze haren. Ze hadden je vast prachtig gestaan. Al was jij ze zeker gaan verven. Zo ijdel was je wel.
Vorig jaar overleed jouw mama. Ik was heel close met haar. We waren er voor elkaar. Afscheid nemen was erg zwaar. Oma voelde als mijn laatste stukje houvast. Het was de laatste ouderliefde die me verliet. En het voelde ook alsof jij opnieuw overleed. Dat overviel me. Ik rouwde niet alleen om oma maar ook weer opnieuw om jou.
Dezer dagen doe ik aan een cursus ‘Leren Mediteren’. Ik wil leren liever te zijn voor mezelf en meer ontspannen. Ik ben vaak nogal streng, mama. Van wie zou ik dat nou hebben hè?! Maar ik probeer nu de teugels wat te laten vieren. Ontspannen van het leven genieten.
Ik mis je, mama. Elke dag, telkens weer. De mooie momenten zijn het zwaarst. Gelukkig zijn zonder jou. Kerst vieren zonder jou. Trouwen zonder jou. En jouw verjaardag mist de jarige. Maar ik maak er wat van hoor. Geen zorgen. Nooit. Niet doen hoor, niet om mij.
Vanavond gaan we kaasfonduen en kijken we Indecent Proposal. Ik creëer een avond die me terugbrengt naar de jaren ’90, met eten waar we samen van genoten en een film die we uit ons hoofd kennen.

Houd van je, mama. Gefeliciteerd!

Liefs,

Je dochter