‘Hi oma?’

‘Hi lieverd, einde van de middag kom je langs toch?’

‘Ja, oma. Ik haal gebakken vis op de markt voor ons.’

‘Ah ja, ok. Er is namelijk iets vreemds aan de hand en de politie komt zo dus ik dacht, ik bel je even.’

‘De politie komt zo?’

‘Ja. Gedoe allemaal. Er belde een jongeman en die zei dat hij een pakketje voor me heeft en dat hij die bij me langs komt brengen en dat ik dan een bedrag over moet maken met mijn pinpas maar ik verwacht helemaal geen pakketje dus toen vertrouwde ik het allemaal niet meer en belde ik daarna PostNL en die meldden ook dat er helemaal geen pakketje voor me onderweg is dus daarna belde ik gelijk de politie om de situatie uit te leggen en nu zijn die onderweg naar mij toe.’

‘Ok, de politie komt dus zo naar je toe. En dan?’

‘Dan gaan ze de jongeman oppakken, denk ik.’

‘Die jongen die belde komt dus óók jouw kant op?’

‘Ja. Maar hopelijk is de politie hier eerder dan hem.’

‘Wat een verhaal zeg!’

‘Ja, ik maak weer wat mee hier. Het is hier in Slotermeer nooit saai hoor. Haha.’

‘Nee, zeg dat wel zeg. Haha. Maar oma, ik kom nu dan ook wel naar je toe.’

‘Nee, jij hebt een afspraak met je therapeut. Daar moet je gewoon naartoe gaan.’

‘Maar oma…’

‘Echt, geen sprake van! Einde van de middag zie ik je zoals afgesproken!’

‘Ok, ok. Ja, ja. We zien elkaar na therapie.’

‘Mooi zo, lieverd. Succes bij therapie. Tot straks.’

Na therapie belde ik gelijk oma weer terwijl ik over de Dappermarkt liep.

‘Het is allemaal goed gekomen hoor. Ze hebben de jongeman te pakken genomen,’ was het eerste dat oma zei toen ze me aan de telefoon kreeg. ‘Ben je nu op de markt? Vergeet je niet ook witbrood mee te nemen voor bij de vis?’

Doodleuk vroeg oma naar de boodschappen, alsof er zojuist niets heftigs was gebeurd, alsof er geen crimineel aan de deur was geweest of politie, alsof het gewoon een doorsnee donderdagmiddag was.

Na het telefoongesprek, sjeesde ik over de Dappermarkt en pakte daarna snel tramlijn 7 tot de Vlughtlaan en rende erna naar oma toe. Ondanks dat oma me verzekerde dat alles goed was gekomen was ik toch nog ongerust. Het maakte me verdomd onrustig om te weten dat ze alleen thuis was en iemand haar wilde oplichten. Dat iemand haar misschien wel iets aan had kunnen doen. Mijn oma, een vrouw van midden tachtig is dan zo fragiel, zo weerloos. Dat ze nog thuis woonde, alleen, was haar keuze. Ze wilde er niet weg, niet uit dat huis waar ze altijd met haar man en kinderen woonde, ze hechtte zich eraan en ze verdomde het om ooit naar een bejaardentehuis te gaan. Oma zou sterven waar zij wilde sterven en niemand zou dat haar afnemen of op andere gedachten kunnen brengen. Dat bewonderde ik aan oma, haar eigen wil en die wilskracht. Al was het op momenten misschien beter als ze daar niet alleen woonde, zoals ze een gemakkelijk prooi was geworden voor criminelen, die dachten een oud omaatje te bedonderen. Maar dat hadden ze nu toch even verkeerd ingeschat. Niet iedere oudere is dement of naïef of niet zo snugger, nee, deze oma had alles nog op een rijtje en was hen slimmer af.

‘Ik ben wel heel blij dat je er nu bent hoor. Wat ben je toch een schat dat je altijd naar me toe komt,’ zei oma terwijl ze mijn hand vastpakte. We zaten samen aan de eettafel en oma leek nogal hyper. Het was vast de adrenaline die nog door haar lichaam stroomde van het bezoek van de politie en de hele affaire die zich plaats had gevonden die middag. Oma’s handen trilden.

‘Oma, vertel nou eens rustig wat er nou allemaal gebeurde vanmiddag.’

‘Nou, de politie kwam dus. Ze hadden een heel plan opgesteld, hoe ze die jongeman op heterdaad zouden pakken. Een agent was hier met mij thuis en hij vertelde me hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. Het was net alsof ik in die Britse detectiveserie was beland die we samen wel eens kijken op televisie. Ik moest een soort “toneelspelen” en me aan het script houden, die zij hadden verzonnen. De deur moest ik dus opendoen voor de oplichter en met hem praten alsof er niets aan de hand was en vervolgens moest ik het pakketje in ontvangst nemen terwijl de agent zich schuilhield achter me in de gang en zijn collega’s waarschuwde die toen razendsnel vanuit de andere straat aankwamen gereden en gerend en toen pakten ze hem op.’

‘Wow, oma, dat is écht net als de Britse detective serie. En dat jij dan Vera bent, die detective, die alles oplost.’

‘Ja, maar er was nog meer gaande…’

‘Nou, vertel…’

‘Die jongeman bleek dus niet alleen te zijn, zijn handlangers wachtten op de scooter aan het einde van de straat en de politie had dat ook door dus hadden ze nog meer politie ingeschakeld en gingen ze ook achter hen aan, maar die waren ze te snel af, jammer genoeg, maar de politie is nog naar ze opzoek.’

‘Maar de jongen die hier voor de deur stond hebben ze dus?’

‘Ja, die pakten ze gelijk op. Mooi hè.’

‘Prachtig, oma. Prachtig! Wat een verhaal!’

De week erop kwam de politie nog bij oma langs met een groot bos bloemen. Ze bedankten oma voor haar oplettendheid en dat ze hen inschakelde. De politie was al een tijd opzoek naar de criminelen, die al vaak ouderen hadden beroofd van hun pinpas en pincode.

Die oma toch, geregeld schreef ik een stukje over haar of over de avonturen die we samen meemaakten. Wij waren erg close. Ze is nu alweer bijna zo een drie jaar geleden overleden. Ik mis haar. Helemaal nu tijdens de feestdagen, denk ik veel aan haar. Kerst vonden we beiden bijzonder en belangrijk. Speciaal voor haar deed ik met kerst altijd een jurk aan, omdat ik wist dat zij dat waardeerde. Ze complimenteerde me dan altijd gelijk als ik binnenkwam en mijn jas uitdeed: ‘Wat zie je er weer beeldig uit! Is dat een nieuwe jurk?’ En altijd zat ik naast haar aan tafel en praatte ze de oren van mijn hoofd. Straks zal het weer stil zijn zonder haar. Maar ook deze kerst denk ik aan haar en doe ik speciaal voor haar een mooie jurk aan.