Na een avondwandeling met de hond bedenk ik me weer hoe fijn het is om te wonen waar ik woon, hoe fijn de buurt is met altijd dezelfde mensen die ik zie.

Soms klaag ik nog wel eens, vanavond zei ik nog tegen een vriendin dat ik wel eens fantaseer over een andere plek, een andere buurt.

‘Ik loop iedere dag langs de lagere school waar ik opzat en zie iedere dag dezelfde winkels en dezelfde mensen,’ zei ik tegen haar op een nogal zeurderige toon.

Maar dan even later loop ik buiten en loop langs die winkels die ik iedere dag zie en kom ik die mensen uit de buurt tegen die ik kan dromen en maken ze me toch weer blij. Het is fijn dat ze er zijn, die winkels omdat ze handig zijn maar vooral die mensen, die bekende vertrouwde gezichten, die de buurt maken tot wie die is. Amsterdam Oud-West is een fijne buurt. Een gezellige buurt. Een zeer vertrouwde buurt voor mij. Ik ben er geboren. Het is mijn wijk. Mijn dorp. Mijn plekkie. Mensen kunnen klagen wat ze willen, dat de buurt verandert, dat alles maar duurder wordt, dat doe ik zelf ook. Ik klaag me wat af. Maar uiteindelijk heb ik niet zoveel te klagen hoor. Nu helemaal niet, nu ik alleen thuis ben en mijn vrouw ontieglijk mis. Er kwam een vriendin langs, we aten samen en daarna werd ik opgevangen door de buurt en die voelde warm terwijl het regende. Een praatje hier, een praatje daar, maakte alles weer goed. Dank je wel buurtje van me. Misschien heb ik weer een hekel aan je vannacht als je me wakker maakt met enorme plofknallen maar die haat-liefdeverhouding hoort toch ook bij ons, houdt ons in balans. Niets dan liefde voor je, Kinkerbuurt.