De oorlog is begonnen. Poetin’s oorlog. De eerste dag dat de oorlog uitbrak en Russische troepen Oekraïne binnenvielen kreeg ik de nacht ervoor al nachtmerries.

Om het uur werd ik bezweet wakker. De hele nacht door ging ik in en uit de oorlog. Ik droomde dat er hele grote stenen uit de lucht vielen. Telkens vielen er drie grote stenen achterelkaar uit de hemel en verpletterde huizen en groepen mensen. Net na het ontwaken vertelde ik dit aan mijn neef in Hengelo, waar mijn vrouw en ik op familiebezoek waren en voor een nachtje overnachtten, die zei dat die grote stenen in mijn droom vast bommen waren. Daar stond ik nog niet eens bij stil, maar dat verklaarde wel een hoop. Bommen in plaats van stenen, ja, logisch. Vlak na de uitleg van mijn nachtmerrie, zette mijn neef de televisie aan en werd het duidelijk dat Rusland de Oekraïne was binnengevallen die nacht, niet alleen het Oosten van het land zoals verwacht maar heel het land was aangevallen.

De rest van de dag ging de televisie aan en uit om het nieuws te volgen. Mijn neef had ook al hele voorspellingen hoe dit verder zou kunnen uitpakken, hoe we het beste met zijn allen het land al moesten uitvluchten als Russische troepen de Duitse grens zouden bereiken. Ik ging er in mee. In mijn hoofd bedacht ik me al wat ik allemaal thuis moest inpakken voor als het zover was. Het waren doemscenario’s, maar ergens ook weer niet. Tijdens de terugreis naar Amsterdam in de trein zocht ik allerlei oorlogsfeiten op en volgde ik op mijn tablet het nieuws van de NOS, BBC News en New York Times.

Thuis aangekomen zette ik de tv aan, Jinek leek me geschikt om verder het nieuws te volgen. Grootste fout ooit, had ik niet moeten doen. Mijn treinreis met alle oorlogsfeiten en krantenartikelen en een praatprogramma er achteraan bleek een te grootte hoeveelheid aan nieuws en feiten over oorlog te zijn dat mijn brein het niet meer aankon. Het was een overload, mijn hoofd sloeg op tilt. Ik wilde en kon niets meer over de oorlog in me opnemen. Mijn vrouw werd het ook teveel. “Zet Jinek af! Zet het ergens anders op! Ik wil dit niet meer horen!” schreeuwde ze in totale paniek. Ik schakelde over naar Videoland en zette het meest nietszeggende televisieprogramma van de hele televisiehistorie op, Big Brother, een realityprogramma over mensen in een huis afgesloten van de buitenwereld die alleen maar over zichzelf en hun medebewoners praten en dus geen enkel woord rappen over oorlog. Maar dat bleek ook geen goede zet te zijn. Het programma voelde vreemd. Wereldvreemd. Van Jinek, waar ze het hadden over een derde wereldoorlog die uit kon breken naar nietszeggendheid, voelde niet goed. Het contrast was te groot. Slapen, dat was de volgende stap. Dat was wellicht wel de beste oplossing voor deze chaos. Gewoon even niets. Helemaal niets. Resetten in slaapland.

In bed viel ik tot mijn verbazing heel snel inslaap en kreeg ik geen nachtmerries gepresenteerd, maar werd wel midden in de nacht wakker en lag vervolgens urenlang wakker. De meest verschrikkelijke doemscenario’s speelden er zich in mijn hoofd af. Eén ding werd glashelder: mijn grootste angst is dat er oorlog uitbreekt in Nederland. Dat we worden aangevallen en dat een atoombom Amsterdam wegvaagt.

Als er een atoombom op het paleis van de Dam zou vallen dan zou er niets meer overblijven van de grachtengordel en zouden gedeeltes van aangrenzende stadsdelen verwoest zijn. Er zouden 80.000 tot 160.000 gewonden vallen, volgens een artikel van de Metro van augustus 2015, die aan de hand van theorieën van wetenschapper Alex Wellerstein liet zien wat de gevolgen zouden zijn als de laatste atoombommen die in een oorlog zijn gebruikt op grote plaatsen in Nederland zouden vallen. Dat zijn feiten. Die midden in de nacht boven kwamen drijven in mijn bovenkamer. Het was beter geweest als ik die niet wist, als ik dat Metro artikel niet in de trein had gelezen die avond terug naar huis. Maar zo gaat mijn brein in tijden van dreiging en angst, het slaat op hol. Ik wil er dan zoveel mogelijk over weten tot mijn grenzen zijn overschreden en ik in totale paniek midden in de nacht wakker word en niet meer kan slapen.

Om 7.10 ging de wekker in de ochtend. Ik had maar enkele uren geslapen. Net na het ontwaken en tijdens het koffiezetten begon ik te huilen. Oorlog, ik was er bijna de hele nacht mee bezig geweest. En nu in de ochtend, nu er een nieuwe dag aanbrak, zag ik het allemaal niet meer zitten.

Klaar, nou. Even geen nieuws meer voor mij. Even niets. Helemaal niets. Ik wil nog kunnen slapen en niet doordraaien. Ik wil niet midden in een oorlog zitten, terwijl waar ik woon geen oorlog is. Er is hier nog niets aan de hand, niet in mijn stad, niet in mijn buurt, niet in mijn land. En zolang er hier nog geen oorlog is uitgebroken wil ik er nog niet van wakker liggen. Het nieuws volg ik dus niet meer op de voet en lees de krant nog maar met een half oog.

Als de derde wereldoorlog uitbreekt word ik daar vast snel van op de hoogte gebracht door jan en alleman, maar voor nu zeg ik even ajuus tegen het nieuws. Mijn grens is bereikt. Ik neem even pauze.