Vrienden willen weten hoe het voelt om getrouwd te zijn. “Voel je je nu anders?” is een vraag die ik geregeld krijg. Van mijn vrienden ben ik de eerste die in het huwelijksbootje stapt, dus ik snap hun nieuwsgierigheid. Ik leg het daarom ook graag uit.

Laat ik voorop stellen dat het goed voelt. Een bezegelde liefde, een vrouw om altijd van te houden, voelt enorm goed! Het is een heerlijk gevoel. Ik sta ermee op en ga ermee slapen. Een soort high, met een continuïteit.

Mijn vrouw brengt me in hogere sferen. Haar wil ik beschermen. Ik wil als een schild om haar heen zijn en haar beschermen van al het leed dat de wereld te bieden heeft. Zo graag wil ik haar behoeden van verdriet en wil ik haar gelukkig zien. Ik houd van haar hart en denkwijze. Haar wijsheid komt niet uit boeken of uit een film die ze ooit eens zag. Nee, haar hart spreekt. Ik ga voor haar, voor wie ze is.

Vaak ben ik een twijfelaar of houd ik de boot af. Maar over deze verbintenis heb ik geen enkele twijfel. Ik omarm hem met alle liefde in mijn hart. Nog nooit eerder was ik zo zeker van iets in mijn leven, voor mij bracht het huwelijksleven zekerheid met zich mee. Door te trouwen ben ik me zelfverzekerder gaan voelen.

En volwassen, na de verbintenis op zwart en wit te hebben vastgelegd, voel ik me volwassen. Trouwen is toch iets dat grote mensen doen, iets wat je je als kind bijna niet kan voorstellen om ooit zelf te doen. Zo een grote stap is het, zo een volwassen stap. Een volwassen gevoel dat zegt: dat was ik toen en dit ben ik nu.

Op de vraag of ik me nu anders voel is het antwoord dus “ja”. Er veranderde iets van binnen en buiten. Mijn geheel voelt anders en dat kan ook eigenlijk niet anders. Het is een levensgrote verandering, dus ja, ik voel me nu anders. Ik ben een nieuw mens, een getrouwd mens. En ik voel me nu dus eindelijk bij de grote mensen horen. Hiep, hiep, hoera!