Met de trein reizen mijn vriendin en ik door Israël. Na een paar dagen in het zuiden, reizen we richting midden-Israël. We belanden in een trein vol met militairen.

Overal om me heen zitten militairen met mitrailleurs. Ik raak in een cultuurshock. Dit ben ik niet gewend. Nog nooit eerder zag ik zoveel militairen. En nu zit ik in een trein en ben ik omringd met bijna alleen maar militairen met mitrailleurs. Grote zware mitrailleurs ook nog eens, jeetje. Ik vraag me af of er wel eens ongelukken mee gebeuren. Dat er eentje per ongeluk afgaat. Maar zet die gedachten snel uit mijn hoofd. Er zit toch een veiligheidsspeld op? Of misschien wel twee? Ik heb geen idee. Daar weet ik helemaal niets van. Ik ben een hippie, die rond dwarrelt en schrikt van wapens. Een medepassagier legt me uit dat de militairen een weekend vrij hebben en nu naar huis gaan, vandaar dat de hele trein vol met militairen zit. Ook legt hij uit, wanneer hij doorheeft dat ik geen wapens gewend ben, dat ik nergens bang voor hoef te zijn. “Het enige vervelende aan de geweren is, dat als er een militair langs je loopt als je in de trein zit, dat het geweer dan tegen je knie aanstoot. Dat is écht het enige,” verzekert hij me. Er zijn natuurlijk nog veel meer vervelende dingen aan wapens, maar tof van hem dat hij me probeert gerust te stellen.