In de ochtend sta ik op met een dubbel gevoel. Er is blijdschap en er is verdriet. Ergens wil ik het verdriet aan de kant schuiven en alleen die lach overhouden, maar dat kan natuurlijk niet. Het verdriet is er.

Vandaag is mijn trouwdag. De mooiste dag van mijn leven en tevens een van de meest verdrietige dagen in mijn leven. Vandaag wil ik delen met mijn ouders. Maar dat kan niet. Ze zijn er niet meer. Ik neem ze daarom mee in mijn gedachten en zie ze in tekens, tekens van hun aanwezigheid.

Vlak voordat we de kamer betreden waar de huwelijksceremonie plaatsvindt, vindt mijn verloofde een haar aan het jasje dat ze draagt. Het is een batikjasje van mijn moeder, dat mijn vader ook droeg. Ik bekijk de haar. Het is een donker gekrulde haar. Niet een haar van mij. Hij is van mijn vader. Voorzichtig pak ik de haar en houd hem stevig vast tussen mijn vingers. De haar laat ik niet meer los.

Tijdens de ceremonie zit ik met de haar tussen mijn vingers aan tafel. Even flitst er door mijn hoofd dat het er wel vreemd uitziet, hoe ik daar met die ene haar tussen mijn vingers aan tafel zit. Maar die gedachten laat ik snel varen. Wat maakt het uit? Voor mij is de haar een teken. Mijn vader wilde nog even laten weten dat hij vandaag ook aanwezig is.

Het liefst had ik natuurlijk een duidelijker teken gehad van de aanwezigheid van mijn ouders. Ik had liever gezien dat we de kamer van de ceremonie binnen zouden lopen en mijn ouders daar gewoon al zouden zitten en ze in koor zouden zeggen: “Waar bleef je nou zeg? Wij zaten hier maar op je te wachten!” En ik dan zou zeggen: “Zie je wel, ik wist wel dat jullie er vandaag ook bij zouden zijn!” Maar dat kan zich natuurlijk alleen in fantasiefilms afspelen en dan zou het nog onrealistisch aanvoelen, omdat het zo een moment zou zijn waar iedereen van zou denken: hè, hoe kan dat nou in ene?!? Dus ja, ik moest het doen met die ene haar.

Naast tekens en gedachten, gaf het feit dat hun namen op het officiële trouwdocument staan me enorm veel troost en verlichting. Het document verklaart dat mijn geliefde en ik eeuwige trouw aan elkaar beloven. Voor eeuwig zijn we aan elkaar verbonden. Net als mijn papa en mama voor altijd mijn ouders zijn en ik hun dochter. Dat staat er ook.