Mijn sleutels zijn zoek. Ze liggen vast ergens. Maar op dit moment ben ik ze kwijt.

Alle tassen, broekzakken en jaszakken doorzoek ik. Niets. Geen sleutels. Ik snap er niets van.

Mijn sleutelbos moet ergens in huis zijn. Ze lieten me toch ook het huis ingaan? Of toch niet?

Deed mijn vrouw de deur open en liet ik ze ergens achter? Bij oma op de bank, misschien? Of in de tram? Of liggen ze ergens op de vloer in dat ene vage café in oud-zuid, waar een kakker bij binnenkomst ‘hey tijger!’ naar me riep? En ik hem aankeek alsof ie gek was, want wie noemt in hemelsname nou iemand nog ’tijger’?

Ach, mijn hoofd weet het niet meer. Het weet niet meer, of ik misschien wat vaker het huis moet verlaten zodat ik niet versteld sta van uitspraken van dronken kakkers of waar mijn sleutels zijn gebleven.

Op internet zoek ik op de website van gevonden voorwerpen in Amsterdam. Portemonnees, paspoorten, telefoons, knuffels en veel sleutels zijn er gevonden. Maar de mijne zie ik er niet tussen. Tuurlijk is mijn sleutelbos niet tussen die gevonden voorwerpen, zeg ik tegen mezelf. Ze moeten gewoon ergens in huis liggen!

Inmiddels ben ik drie dagen verder en ben ik nog steeds mijn sleutels kwijt. In de tussentijd gebruik ik een reservesleutelbos, die ik eerder aan een oom en tante gaf maar weer terugvroeg om een of andere reden. Godzijdank, dat ik die reservebos heb, anders voelde ik me helemaal verloren.

Mijn zoekactie door het huis gaat weer van start. Opnieuw ga ik de tassen, broekzakken en jaszakken af, voor de zoveelste keer. Ondertussen voel ik mezelf wegglijden naar een dal waar ik me niet wil bevinden, een plek waar mensen belanden die denken dat ze alles niet meer op een rijtje hebben. Gaat het wel goed met mij? Werken mijn hersenen nog wel naar behoren? Vraag ik mezelf af. En dit alles, door een stel stomme sleutels die blijkbaar niet gevonden willen worden.

De vierde dag, lig ik ‘s nachts wakker in bed en kan ik er niet van slapen. In mijn hoofd ga ik weer alle plekken af waar ik ben geweest en waar mijn sleutels dan kunnen zijn. En dan bedenk ik me iets…Van de week in het park wilde ik mijn hond snoepjes geven die ik mijn jaszak had gestopt en in die jaszak bleek een gat te zitten en die snoepjes waren in de voering van de jas gekropen…zouden die sleutels ook in de voering verstoppertje aan het spelen zijn?

De volgende ochtend vind ik ze. Jawel, de sleutels zitten in de voering van de jas. Mijn hoofd is weer rustig. Er is niets mis met me. Er is iets mis met mijn jas en die verdomde jaszak met dat gat erin. Die jas heeft een probleem!