In het begin van deze tweede lockdown was hij nog even open: de Hema, de winkel waarboven ik woon.

Twee daagjes kon ik er nog terecht voor boodschappen. Ik liep langs de schappen met kleding en andere niet-essentiële spullen, die met rood-witte afzetlinten waren afgeschermd, zoals bij een plaats delict of een onderzoek van de politie om publiek op afstand te houden.

Het was een vreemd gezicht, nog nooit eerder deed ik boodschappen in een winkel die eruit zag als het decor van een politieserie maar het voldeed prima. Het was duidelijk en overzichtelijk.

Bijna elke klant snapte gelijk wat hij wel en niet mocht kopen. Voor kleine kinderen was dit echter een ander verhaal. Die snapten er niets van. Waarom mochten ze geen speelgoedknuffelbeest of ander speelgoed mee naar huis nemen? Dit dilemma kwam ik een van die eerste dagen tegen in de Hema.

Een kind pakte een knuffel uit de schappen en rende ermee door de winkel. De moeder ging er achteraan en belandde in een discussie met haar dochtertje van een jaar of vier. Ik luisterde naar de twee. Ze kwamen er niet uit. Ik vond het wel vermakelijk tot de twee mij betrokken in het gesprek.

Het kind keek mij vragend aan, waarop de moeder tegen mij zei: ‘Misschien kan jij het haar uitleggen? Ik kom er namelijk niet uit.’

Alsof het kind gelijk van mij aan zou nemen dat ze de knuffel terug moest leggen? Het kent mij toch niet?! Toch bleef het kind mij aankijken. Ik gaf het dus ook maar een poging.

‘Je mag alleen dingen uit de winkel pakken die je kan opeten,’ zei ik tegen het kind.

‘Opeten?’ vroeg het kind me.

‘Ja, zoals snoep,’ legde ik uit en wees naar het snoep dat naast ons lag. ‘Kijk, dat kun je eten, dus dat mag mee naar huis.’

Het kind gooide de knuffel op de grond en griste vervolgens allemaal zakjes snoep, waaronder zoetzure snoepjes, winegums en chocolade kikkers en muizen, uit de rekken.

‘Mama, mama, deze mag ik wél meenemen! Kom je, nou?’

Hierna keerde de moeder zich naar mij. ‘Nou, eh…bedankt, hè,’ kreeg ik nogal geïrriteerd te horen.

Bijna wilde ik “graag gedaan” terug zeggen, maar ik kon nog nét mijn bijdehante smoel dichthouden.

Ok. Misschien was het niet zo snugger van me om “snoep” te zeggen. Ik had ook “fruit” als voorbeeld kunnen geven. Maar het kind snapte het gelijk. Bravo!

Ja, ja…ik deed weer eens een goede daad. Ik ben top in problemen oplossen. Ik help je graag tijdens deze tweede lockdown. Vraag me maar raak.