Kunst is belangrijk voor een stad. Een stad zonder kunst zou maar een saaie bedoeling zijn en vooral bestaan uit gebouwen gemaakt van levenloos materiaal. Voor Amsterdam was Fabrice een belangrijke kunstenaar, die de stad opvrolijkte met zijn fleurige kunst. Hij maakte de stad zo kleurrijk als alle 180 verschillende nationaliteiten in de stad. De kunst van Fabrice viel gelijk op. Hij versierde de stad met figuratieve kunst, waaronder dansende vrouwen en dieren. Fabrice maakte het saaie beton bijzonder. Door zijn fantasierijke afbeeldingen gaf hij de stad meer leven en glans.

Vorige maand verliet Fabrice zijn trouwe plekje aan de Jacob van Lennepkade, waar zijn galerie was gevestigd. Hij wilde er niet weg, maar hij moest. Volgens buurtbewoners zat hij erg met de verhuizing en viel het hem allemaal erg zwaar. Er zat alleen niets anders op, vele bewoners aan de Jacob van Lennepkade moeten verhuizen of tijdelijk ergens anders wonen zodat de huizen gerenoveerd kunnen worden. Fabrice verhuisde en nam alles mee wat van hem was. Maanden was hij bezig met de verhuizing. Zijn galerie zat propvol met kunstwerken en zelfs het pand had hij van binnen en buiten versierd. Nu is daar niets meer van te zien. De kunstwerken waar hij de voordeuren mee versierde haalde hij eraf, evenals de ramen van kogelwerend glas, ook die haalde hij eruit. Geen enkel spoor liet hij achter, behalve zijn naam op de voorkant van het pand en een verhuistekst, die nu als afscheidstekst aanvoelt die begint met “FABRICE was here…” met vervolgens het nieuwe adres van zijn galerie eronder. Hij was daar aan de Jacob van Lennepkade, zo een twaalf jaar lang, volgens buurtbewoners. Of misschien wel langer. Hoe lang hij daar precies zat konden de buurtbewoners niet met elkaar overeenkomen. Iedereen noemde een ander getal. Wat wel duidelijk was dat Fabrice een tijdlang in de buurt een onderwerp van gesprek zal blijven. Vele buurtbewoners raakten niet uitgepraat over hem en hadden allemaal wel een verhaal over Fabrice te vertellen, hoe hij hun buurt versierde, hen tekeningen gaf en in de zomer op de stoep zat voor zijn galerie en altijd een praatje klaar had. Hij was geliefd. Fantasierijk. Een markant figuur die door de stad fietste met zijn kleurrijke outfits. En als hij in zijn galerie bezig was dan wist je dat meteen, altijd stonden de deuren wagenwijd open. Nu zijn de deuren dicht en kaal. Maar de bloemen stromen binnen. Buurtbewoners leggen boeketten neer en branden kaarsjes. Het gemis is gelijk al voelbaar, drie dagen na zijn overlijden.

Fabrice Hünd overleed op Oudejaarsdag aan een hartaanval. Hij werd 60 jaar. Zijn kunst is door heel Amsterdam te bewonderen. Iedere Amsterdammer kent wel een werk van Fabrice, zelfs als ze niet bekend zijn met zijn naam kennen ze zijn kunst wel van het Marie Heinekenplein of van Nijntje op het Museumplein of van een versierd transformatorhuisje in de stad. Hij is overal aanwezig in Amsterdam. En dat zal hij voor altijd blijven.