Samen lopen mijn hond en ik, nog een beetje slaperig, het huis uit. Op de binnenplaats van ons appartementencomplex aangekomen voel ik de zon. Even sta ik stil en sluit ik mijn ogen om de zonnestralen op mijn gezicht te voelen. Het is mei, maar nog niet volop lenteweer. Zonnige dagen wisselen zich nog af met koude regenachtige dagen. Als er dus een zonnige warme dag aanbreekt, dan is het genieten geblazen. Plots word ik uit mijn dromerige roes geschopt, waar de ochtendzon me in meevoerde, en beland ik in een soort Tarantino film.

Uit het niets rent er een zwarte kat op ons af. Razendsnel is de kat in ene bij ons en valt ons aan. Ik trek mijn hond naar me toe. De kat neemt geen afstand maar blijft aanvallen. Ik begin te schreeuwen: “Ga weg! Ga weg!” Mijn hond begint te gillen. Ik wist überhaupt niet dat mijn hond kon gillen. Maar ze gilt, keihard. Het gekrijs en de kat maken me radeloos. Ik wil niet dat de kat mijn hond pakt en tegelijkertijd wil ik ook geen kat in mijn been. Toch, ga ik tussen de kat en mijn hond instaan en begin te schoppen richting de kat. Hij is niet bang. Voor hem is dit klaarblijkelijk alleen maar meer aanleiding om te vechten. “Ga weg!” schreeuw ik weer en gooi er nog een vloek achteraan. Iets als “rot kat” volgt. De kat houdt niet op. Hij is razendsnel.
Binnen is de kat vast een brave huiskat, maar buiten komt zijn ware aard boven en dan wordt hij een ninja. Die met ware doodsverachting zijn taak probeert te volbrengen. Mijn hond moet sterven. En mij schakelt hij met alle liefde ook uit. Ik ben maar een obstakel, dat tussen hem en de hond instaat.
Vanaf de linker- en rechterkant worden we aangevallen. Ik kan de kat niet bijhouden en stop met schoppen. De kat lijkt wel over buitenaardse krachten te beschikken. Ik verander mijn tactiek en ga rondjes draaien en sleur mijn hond mee. De kat gaat ook mee. Als een draaimolen draaien we rond met een kat die met ons meedraait en haar klauwen vliegensvlug om zich heen slaat. Het is zo een zweefmolen, waarbij mijn hond door de lucht heen vliegt aan de riem en de kat sprongen in de lucht maakt om bij mijn hond te komen. Het ziet er vast belachelijk uit. Een perfect filmpje voor “Funniest home video’s”. Maar dan is het wel zo een filmpje, waarbij je heel hard lacht en onderwijl denkt: loopt dat wel goed af? Uiteindelijk krijg ik de kans om een gangportaal in te vluchten. Met mijn hond ren ik de trap af, bovenaan de trap blijft de kat staan. Vanaf daar blaast hij naar ons. Ik schreeuw terug: “Gek beest! Je bent knettergek!”

Buiten op straat aangekomen neem ik mijn hond in mijn armen. Ik onderzoek haar lichaam op wonden. De kat blijkt raak te hebben gekrabd. Op het voorhoofd van mijn hond zit een wond. Het bloed, maar niet al te hevig. Jeetje, wat ben ik blij dat haar ogen ongedeerd bleven. “Lieverd toch,” zeg ik tegen mijn hond, “komt wel goed hoor. Ik zal je altijd beschermen.” Mijn hond rukt zich uit mijn armen en wil schijnbaar terug naar de kat en springt tegen de voordeur aan, alsof ze ervan overtuigd is dat zij de kat heus wel had kunnen pakken en mij verwijt dat ik haar aan de riem had. Hmm, ja. Net was ze nog aan het krijsen en nu wil ze weer terug naar de kat. Mallerd.

Sinds het gevecht houd ik mijn hond weg van alle katten die we tegenkomen. Ik ben op mijn hoede. Uit voorzorg, steken we gelijk de weg over als we er eentje zien of ik ren er zo snel mogelijk langs. Voorheen was ik een hondenmens, die ook van katten hield. Nu heb ik het niet meer zo op ze. Ik merk zelfs dat ik beetje bang van ze geworden ben. Het is een gevaarlijke wereld daar buiten met dat loslopend wild.