Lieve PapaDolf,

Vandaag ben je jarig. Gisteren voelde ik al wat spanning, wat “verjaardagsspanning”. Vlak voor vertrek van huis kreeg ik een kleine paniekaanval en rende ik nog terug naar boven om een vest van je op te halen zodat ik die mee had op vakantie en je een beetje méér bij me zou zijn. Je bent er natuurlijk altijd, bij mij, naast me, om me heen, zo voel ik dat, soms meer dan andere momenten en soms heb ik het meer nodig, maar vlak voordat ik de fiets opstapte miste ik je zo erg dat ik iets tastbaars van je mee moest nemen om je zo op een of andere manier ook fysiek mee te kunnen nemen op vakantie. Weggaan van huis blijft toch altijd een beetje een emotioneel gebeuren, ik kan jou niet gedag zeggen, jij bent niet meer thuis maar toch ga ik van huis en dat voelt vreemd, iets waar ik nog steeds, zelfs na vijf jaar, aan moet wennen. En nu ben je jarig, en ben ik op Texel, waar ik de vakanties in mijn jeugd doorbracht. Dat waren de beste tijden, jij en mama gaven me hier de mooiste jeugdherinneringen, nooit bedankte ik jullie daarvoor, daar kom je pas achter als je volwassen bent hè, dat je dan pas terugkijkt en denkt: hey, wat waren dat mooie onbezorgde zomers. Vanmiddag gingen we het dorp in om een taartje te eten voor je verjaardag en toen we er arriveerden bleek er “Strenderpop” te zijn, een festival waar jullie me als kind menig keer mee naartoe namen. Alsof het zo was gepland, een festival met muziek, bier, dansen en eten…op je verjaardag. Prachtig hè. Ik kon het bijna niet geloven. Maar ach, weet je wat het is, dingen gaan zoals ze gaan als je je gevoel volgt. De laatste tijd geloof ik daar steeds meer in. Dat je hart, je ziel, je diepste innerlijke, dat oergevoel, weet waar je moet wezen, waar je moet gaan en wat het beste voor je is. Vanochtend was ik een beetje ontredderd omdat ik niet wist wat te doen met je verjaardag vandaag maar toen kwam mijn lief met het idee om een taartje te eten en toen vulde ik aan om dan naar het dorp te fietsen en toen bleek hier het festival aan de gang te zijn en stonden we daar in ene op het terrein en voelde alles alsof we het zo hadden gepland, alsof het zo had moeten gaan, terwijl we hele ander plannen hadden…Dat dus, zoiets, er was een richting gegeven aan waar ik heen wilde en wat we wilden, maar uiteindelijk deden we iets geheel anders op de plek waar we moesten zijn, snap je het nog? Dingen gaan zoals ze gaan en je kan niets plannen want niets is zoals gepland maar uiteindelijk gaan ze toch zoals ze horen te gaan.

Het was een mooie dag, zo een onbezorgde zomerdag zoals vroeger. Alsnog bedankt, voor die mooie zomervakanties. Ik zal ze nooit vergeten.

Gefeliciteerd!

Liefs,

je dochter