Het is heerlijk rustig op straat, weinig verkeer en weinig voetgangers. Ik geniet ervan. De rust past bij mijn relaxte stemming. Mijn chillmodus staat aan. Ik luister muziek en wandel met de hond. Voor mij is deze wandeling bijna hetzelfde als mediteren thuis op de bank, alleen ben ik nu in beweging.

Als het stoplicht op rood springt stop ik met wandelen. Ik wacht en vind het niet erg om te wachten. Iemand aan de overkant wacht niet en loopt door rood. En kijkt mij aan met een blik van: er is geen verkeer waarom sta je stil? Ik snap zijn gedachten wel. Het slaat ook eigenlijk nergens op om stil te staan op dit moment. Maar waarom ook niet? Ik ben in mijn chillmodus. Op het moment dat het groen wordt loop ik wel verder. Het duurt toch maar even.

Het groene licht verschijnt. Ik vervolg mijn wandeling en loop over het zebrapad. Maar dan komt er een vet grote bak van links aanrijden en die lijkt me niet door te hebben. De auto moet keihard op de rem om me niet aan te rijden. In alle paniek sta ik verstijft stil op het zebrapad.

Nu weet ik bijna niets van verkeersregels af. Maar ik weet toch wel zeker dat als het stoplicht op groen staat voor een zebrapad dat de voetganger dan mag lopen en de automobilist op dat moment voorrang moet geven.

Het duurt enkele seconden voordat ik me weer kan bewegen. Maar al snel zet ik de looppas er weer in. Iets in me zegt me dat ik geen aandacht aan de vet grote bak moet besteden.

Aan de overkant van het kruispunt valt er een oortje van mijn koptelefoon uit mijn oor. “Kankerteef!” hoor ik iemand achter me schreeuwen. Ik ben in dubio: moet ik me nou omdraaien of niet? Het is niet alsof ik me aangesproken voel als iemand “kankerteef” schreeuwt. Toch draai ik me maar om. De automobilist van de vet grote bak die me net bijna doodreed staat stil op het zebrapad. Hij blijkt naar mij te schreeuwen. “Kankerteef! Ja, jij! Kankerteef! Ik zie jou nog wel, kankerteef!” Er spuwt vuur uit zijn ogen. Ik snap er niets van. Hij rijdt mij bijna aan en wordt nu woedend op mij.

Niets is hier logisch aan. De hele situatie is onbegrijpelijk. Maar sommige dingen zijn niet gemaakt om te begrijpen. Dat er lange mensen vooraan bij een concert gaan staan, begrijp ik niet. Dat er nog steeds mensen zijn die hun afval niet scheiden, kan ik niet inkomen. En dat er mensen zijn die schelden met de ziekte kanker, zal ik nooit begrijpen. Maar eh, wat doe je eraan? Niets. Je gaat maar gewoon door.

Nog tijdens zijn scheldpartij draai ik me weer om, keer mijn rug naar hem toe en schud zijn woorden van me af. Deze vent heeft issues. Duidelijk. En daar blijf ik graag ver vandaan. Het oortje van mijn koptelefoon doe ik terug in mijn oor en ga door met waar ik mee bezig was. Ik wandel verder.